Opera

W poprzedniej części artykułu wspomnieliśmy, że gatunek operowy narodził się w XVI wieku w barokowych Włoszech. Najważniejszymi ośrodkami rozwoju gatunku były więc: Rzym, Neapol oraz Wenecja, gdzie już na początku XVII wieku zaczęły powstawać pierwsze publiczne teatry operowe. Niedługo potem, gatunek stał się tak popularny, że przekroczył geograficzne granice Włoch.
Pod koniec lat 20-tych XVII wieku operą zaczęto interesować się we Francji, a konkretniej – w Paryżu. Najważniejszą postacią w tym przedsięwzięciu był Jean-Baptiste Lully, który stworzył narodową operę francuską. Było to trudne zadanie ponieważ paryska publiczność była wybitnie konserwatywna. Lully musiał więc zdecydować się na rozwiązanie kompromisowe, łącząc operę włoską z elementami typowo francuskimi.
Kolejnym ważnym etapem w rozwoju opery był klasycyzm i związane z nim reformy gatunkowe. Nieoceniony wkład wnieśli tu Apostolo Zeno i Pietro Metastasio. Oprócz rozbudowanie akcji dramatycznej, zwiększono również rolę orkiestry i partii chóralnych. Ważnym reformatorem gatunku okazał się również Christoph Willibald Gluck, który nawiązując do tradycji francuskiej, zmodyfikował nieco dokonania klasycystów włoskich. Pierwszym dziełem nowej ery był „Orfeusz i Eurydyka”.

Apostolo Zeno

Kolejnym reformatorem gatunku był Wolfgang Amadeusz Mozart. Na uwagę zasługują przede wszystkim jego dzieła komediowe, które łamały. nieco przebrzmiałą już, barokową konwencję. Proponując nowe rozwiązania muzyczne, Mozart napisał między innymi: „Wesele Figara”, „Don Giovanniego”, „Czarodziejski flet” i wiele innych.
Okres romantyzmu to prawdziwy złoty czas dla rozwoju opery. Jej dynamiczny rozwój sprawił, że zyskała ona swoich wielbicieli na całym Starym Kontynencie. Był to również okres swoistej stabilizacji gatunku, który w ówczesnej postaci funkcjonuje do dziś.

Wolfgang Amadeusz Mozart