Słowo „opera” wywodzi się z języka włoskiego i oznacza „dzieło”. Opera jest dziełem przeznaczonym do wystawienia na scenie, gdzie muzyka oraz partie wokalne współgrają z elementami dramatycznymi, czyli librettem. Istotą Charakterystyczną cechą tego gatunku jest więc synteza sztuk: muzyki, dialogu i scenografii, które przenikając się nawzajem, tworzą spójną artystyczną całość.
Jak można się domyślić, powstanie opery zawdzięczamy głównie grupie kompozytorów i artystów włoskich należących do tzw. Cameraty florenckiej. Ich pomysłem było zaadaptowanie klasycznego przedstawienia teatralnego tak, aby możliwe było wykorzystanie w nim muzyki. Jednak ówczesna muzyka była głównie wielowarstwowa – polifoniczna, przez co ciężko było wkomponować w nią tekst, który byłby czytelny dla widzów.
Kompozytorzy zmienili więc technikę tworzenia na tzw. monodię. Autorem pierwszej tego typu kompozycji był Vincenzo Galilei. W jego dziele to właśnie śpiew aktora wyraźnie dominował nad akompaniamentem. Było to dzieło prekursorskie, które z czasem stało się wzorem dla innych kompozytorów operowych.
Pierwsze opery włoskie zaczęły powstawać pod koniec XVI wieku. Były to między innymi „Dafne”, „Eurydyka” czy „Wyzwolenie Ruggiera z wyspy Alcyny”. Wszystkie one bardzo szybko zyskały sobie popularność w całym kraju. Początkowo, opera była rodzajem sztuki elitarnej, silnie związanej z kulturą dworską. Wystawienie sztuki wiązało się z wysokimi kosztami, dlatego liczba przedstawień była mocno ograniczona.
Kolejnym etapem była twórczość Claudio Monteverdiego, a konkretniej – powstały w 1607 roku „Orfeusz”. Dzieło było na tyle nowatorskie pod względem kompozycyjnym, że do dziś uważa się je za właściwy początek gatunku operowego, a Monteverdiemu przypisuje się miano jego twórcy.
Claudio Monteverdi
Dodaj komentarz